उन्ह लाजलं धुक्यात

उन्ह लाजलं धुक्यात
कसे बघते आडून
परसात मोगरा तो
गेला दवांत भिजून.

त्यात आली चिउताई
चोची दाना थोडी घाई
तिच्या पंखावर त्याने
दिलं ओझे ते ठेवून.

गोडं केसरी बिलोरे
छान क्षितीजी फुलोरे
थोडे अवघड होते
त्याची धिटाई बघून.

किती कुरापाती तूरे
रंगं बदलत सारे
छान गुलाबी झोपले
देतो जग उठवून.

-भूराम

भोंडला रे

माझ्या माय मराठीचा
बघ तुटतोय कणा
दमदाटी मांजराची
मला वाघच ते म्हणा
लोकशाही गेली सारी
गटारीत ही वाहून
जीभ ज्याच्या तोंडी
त्याच्या टाळक्यात हाणा.

*

माझ्या माय मराठीचा
किती घुटतोया दम
टाळे देव्हाऱ्या लावून
प्यारी लागे रम छम
साजे भाषा शिवराळ
जणू मधाचे ते पोळ

धुनी बसताच खाली
जनतेच्या नाकी दम.

*

गरगर डोळे काळे 
चष्म्यातुनी आढेवेढे
जिभेला ना त्याच्या हाड
बुडा त्याच्या मोठे गोळे. 

माझ्या माय मराठीने
जीव तेव्हा सोडला रे
जेव्हा चाणक्य राव ते
बाई संगे भांडला रे.

*

माझे दात माझे ओठं
माझे हातावरी पोटं
एक लाखाच ते एक
झालं नागवं मराठं
माझ्या माय मराठीला
आता पेलेना रे घावं
कृष्ण कोण नीती फोल 
कोर्टी कुठं तिला भावं

*

माझ्या माय मराठीचा
किती छळ मांडला रे
बळीराजा रडवेला
कागदाचा भोंडला रे.
ईथे धुरं, तिथे पुरं
निसर्गाचं द्वाड खुरं

करून दाखवण्या नादी 

गरिबालाच कांडला रे  

-भूराम

गोड तू

किती गोड तू 
मधु फोड तू
चाफेकळी 
खुळी ओढ तू
त्या जाणिवा 
नित लाघवी
ऱ्हदयात ह्या 
नित जोड तू
ओठांवरी
उन्ह सांडले
डोळ्यातूनी 
खुप भांडले
लाडीक त्या 
होता बटा
हलकेच त्या 
मग सोड तू. 
जाणे तूही 
मम वेदना
शब्दातली
धीट ओळ तू.  
आभाळ हा
झाला खुजा
गडगडूनी
पाडे विजा
भिती माखली
रित मोड तू. 

-भूराम

लाह्या आणि बत्तासे.

स्वप्नांत साहिले मी स्वप्नातले उसासे 

काही कुठे मिळाले जगण्यातले दिलासे.

आवाज त्या गतांचा गुणगुणतोय कानी

कुणी कधी न केले जगण्यातले खुलासे 

मी रोज चालतांना मोजे ह्या पावलांना 

थांबून होय काही गुणले कुणा कुणासे 

काळोख हाही होता माझा सखा मनाचा 

गुपित त्या दिसाचे दिले तया जरासे 

आहे अजून देही माझ्याच भावना ह्या 

विचारता कुणी मज सांगा तया बरा-से 

हा देह सोडताना, सोडून काय देऊ

देतोय फक्त आता लाह्या आणि बत्तासे. 

-भुराम

मृत्यू

तू तेव्हढा का रे शून्य शोधतो हा
येता मनांत सारे प्रश्न ठेवतो का?
जाणे जगा जगणे सत्य हेच आहे
मृत्यूस पाहताना फक्त हासतो का?
रक्ताविनाही जन्म होतसे इथे रे
जन्माविनाही मृत्यू होतसे इथे रे
बोध शोक त्यांचा दग्ध भासतो का?
मज वेदना कळू दे आरंभ सांडणारी
डोळ्यात ओघळू दे प्रारंभ मांडणारी
प्रारंभ हा सदा रे प्रारंभ राहतो का?
शून्यातल्या जगाने शून्यात लुप्त व्हावे
शून्यास मांडताना शून्यात व्यक्त व्हावे
शून्य कितीहा सांग शून्यात राहतो का?
बोल...
येता मनांत सारे प्रश्न ठेवतो का?

-भुराम 

🌹 मना 🌹

————-
न पाहता मना तुला
तू पाहीले मनातले
न बोलता कधी कुठे
का वाचिले मनातले ?
सांडील्या दवा तुझे
ओल वेचिता कधी
आसवे कधी कसे
सांडीले डोळ्यातले.
मनोमिता नभा तिरी
ती सुर्य रेख पाखरी
आठवांनी रेखले
का स्पंद तू उरातले?
मना तुझ्या ऋणात मी
वेदना क्षणात मी
दुजा नव्हे तुझाच मी
तू जाणिले मनातले. 
-भूराम

आव्हान

——🌸———
पेलणे आव्हान आहे
जिंकणे सम्मान आहे
घडता मी ह्या घडीला
होणे मी निर्माण आहे.
ठेवतां मी शब्द खाली
पेटती साऱ्या मशाली
शोध सोपी वाट माझी
सोडीले निशाण आहे.
जा रे सांगा ह्या जगाला
विध्द झाल्या जाणिवेला
शरपंजरी देही माझ्या
पेटलेला प्राण आहे.
मी निघालो वाट माझी
ती उद्या पहाट माझी
रोखणे नाही मला मी
उठविले रान आहे.
त्या कुणा आनंद होतो
कोसळता मी धरेला
सांगा त्यांना आजपासून
ताठ माझी मान आहे.
-भूराम
________🌷________

हेका

______🌹_______
स्पंद बोलतो बोलका
चांद झरतो हलका
गोड साखरी मनाला
दे आकाशीचा झोका
उन कवडसे वेडे
तुला बिलगले थोडे
छान बिलोरी क्षणाला
घे तू नादखुळी ठेका.
तुझ्या पाखरी ओठात
चांदण्यांची गं वरात
तुझ्या भोवताली सदा
ठेव हिरवल्या सुखा.
प्राण भरल्या डोळ्यात
रोज स्वप्न पेरी रात
रोज जगेल उद्याला
हाच भारी ठेव हेका! 

-भूराम

का मोहतो रे मोहना

का मोहतो रे मोहना गुंतले मी निळी खुळी
का छेडतो रे वेदना हा सुर गात्री ओघळी ।।
स्पर्श बांधला मी तुझा हा स्पंद वेचूनी द्विजा
रान भान सैर भैर शोधे तुलाच गोकुळी।।
*
कसे भरु मनात हे
तुझे अमित रुप रे
बंद पापण्या कडा
दवे अमिट खुप रे
तुलाच स्थापिले सख्या मन मर्नात देऊळी।।
*
दुराते नादे बासुरी
उरात प्राण पोखरी
मोर केकतो जसा
तुलाच सादे बावरी
केवडा तुझ्या मिठीचा जाळू दे या कातळी।।
*
तुला कळे ही भावना
माझी युगांची साधना
तुझी सदा समर्पिता
तुझीच व्हावी कामना
तुझ्या कटाक्षी रे सख्या फुले फुलात मी कळी ।।
*
किती हे देह धारीले
किती मनास मारीले
कोरड्या जगी जगून
तुझ्यात स्वत्व हारीले
प्रेम वेणू छेड ती फुंक माझ्या पोकळी।।
*
का मोहतो रे मोहना गुंतले मी निळी खुळी
का छेडतो रे वेदना हा सुर गात्री ओघळी ।।

-भूराम

दे माणुस पेरुन

काळीज भोगतो काळजी वाहून
काळ सोकावला काळवले ऊनं।।

जगाच्या परिघी थांबले का कुणी
जन्मला जो येथे जातोया मरुनी.
बाकी मग राहते काळ आणि ऋणं.
काळ सोकावला काळवले ऊनं।।

धावतो माणूसं कुणामागे रोज
घड्याळाला त्याच्या वाटतेरे ओझं.
थांबेना तू माणसा काळ ओळखूनं.
काळ सोकावला काळवले ऊनं।।

जराचरं भोवताली श्वास घे तू थोडा
मनू तुझ्या विकासाचा लगाम तो घोडा.
त्याचा हक्क बजावे तो काळ ओळखून.
काळ सोकावला काळवले ऊनं।।

किती गेले गतकाळी ते दंभ अहंकारी
धर्म जात रंग पंथ ह्यांची पेरणी विखारी.
काळ सांगे वेळ हिच दे माणुस पेरुन.
काळ सोकावला काळवले ऊनं।।

- भूराम

#जिंकेल #युध्द #सारी.

घ्यावा हा सुर्य हाती
व्हावी त्वचा उन्हाची
भय माखल्या उद्याला
दे साउली क्षणांची.

हे युध्द रोज आहे
प्रारब्ध रोज आहे
चिंता उगा कशाला
ना मोज आहुत्यांची.

जरी बांधला ईथे मी
उरी मोकळाच आहे
जीर्णे शरीर झाले
तरी पेटलाच आहे.

मृत्युस कोण भीतो
मृत्य असे भिकारी
जीव देईल हे  दान
न गुर्मी जिंकण्याची

हा दंभ नाही माझा
घे गोंदवुनी माथा
जिंकेल युध्दे सारी
मी आजची उद्यांची.

-भूराम

घडी घडींचा डाव

भाकरीसाठी शहर गाठले, जिवासाठी गांव
पाठीवरती पोट बांधले , पोटावरती घाव.
*
नदी तोडली, फोडले डोंगर,
आकाशावर फिरले नांगर
निसर्गाच्या परीट घडीवर
हे विकासाचे पेरले गाजर
का तुला रे कधी न कळला, किती तुझा तो भाव.
*
जगण्याच्या तू धडपडीत होता
गरीब कधी तू दलित होता
माणसांच्या ह्या सत्ते मधला
जोड तोडी चे गणित होता.
मतदानाच्या यादी मध्ये तुझेच ठळक ते नाव.
*
तुलाच धर्म तुलाच जाती
तूच काफिर तूच जमाती
सोडीता बाण मुखी श्वानांच्या
तुझाच अंगठा कापुनी घेती
माणुसकीच्या युद्धामधे तुझीच पडते धाव
*
आज जरी हा नसे रे पाठी
उद्या तुझा रे तुझ्याच साठी
पायपीट ही जरी निरंतर
घामामृत घे हे सदा ललाटी
धीर धरुनी खेळ नेटका घडी घडींचा डाव.
*
भाकरीसाठी शहर गाठले, जिवासाठी गांव
पाठीवरती पोट बांधले , पोटावरती घाव.

-भूराम 

गौण

*
नको भार आणि नको त्राण होवू
न जन्मा असा तू नको छान होवू.
*
अहंता नियंता नसे गाठ ह्यांची
अहंका तुझ्या त्या नको मान देवू.
*
कुणी फुंकीता ही स्फुलिंग त्वेषे
चला तेज त्यांना सुखे दान देवू.
*
असा मी असामी रमे नित नामी
अमर्ता निरंकी चला प्राण होवू
*
किती गौण आहे मरणे इथे रे
पुन्हा जन्मू आणि नवे गान होवू,

-भूराम

मानवा

******
धर्म हा नसतो माझा तुझा
धर्म हा असतो धर्म
देव ही नसतो माझा तुझा
आपुले असते कर्म
जगणाऱ्याने गतकाळातील
का कोरावी थडगी?
मेल्यावरही जिवंत राहते
पोटामधली खळगी!
दान तुला जर देता आले
हात ही देशील दान
माणूस होता माणसांसाठी
हो प्राण्यांचा प्राण
वेळ कोडगी निघून जाईल
बदलून जाईल सत्ता
तिचाच शेवटी फेकील ती तर
एकच हुकमी पत्ता.
उपरे आम्ही मुर्ख जरी हे
वाटे बोल हे मांडण
निसर्गाशी तुझे मानवा
थांबव आता भांडण.

-भूराम

तुझ्या भेटी

काहीसा तो चांद,
ठेव माझ्यासाठी
काळजाच्या गाठी, तुझ्या भेटी।
बहरते रान,
निळेसे हे छान
ओघळतो प्राण, तुझ्या भेटी।
सावरते रुप,
निरखू दे खुप,
जळतो हा दिप, तुझ्या भेटी।
दुरात चांदणे,
साखर पेरणे
रोज येणे जाणे, तुझ्या भेटी।
कळते कौतुक,
जगू दे हे सुख
मन हे सुरेख, तुझ्या भेटी।
काहीसा तो चांद,
निखळला बंध
रातराणी गंध, तुझ्या भेटी।

-भूराम

!! श्वास उखाणे !!

मज आठवण होते
काळीज तुझे जळतांना
प्रहरांच्या रडत्या वेळी
डोळी तुझ्या खळतांना.
थांबु दे जरा बैरागी
जगू दे हा माणूस थोडा
नक्षत्रांतही असतो त्याचा
धनुष्य रोखता घोडा
नसे रंग रक्त जळणारे
नसे व्यक्त सर्व कळणारे
घे आयुष्याच्या अवधी
जेही फक्त फक्त पळणारे
मज आठवण होते
अंधाराशी ह्या भिडतांना
प्रहरांच्या लढत्या काळी
आयुष्य दिसे खुडतांना.
व्याधीच जडे मरणाची
जगण्याचे करुनी बहाणे
सारवुनी घेवूदे आता
श्वासांचे श्वास उखाणे.
-भूराम

चांद

चांद देखण्या मनाचा
छान गोजिरा दिसेतो
प्राण पांघरुन राती
कसा चोरटा हसे तो
त्याला ठाउकसे आहे
माझे साजण गुपित
डोळा उतरुनी माझ्या
स्वप्न जागणारे देतो.
गड्या साथ तुझी मला
मन कळे फक्त तुला
देते पदराला गाठ
तुचं आठवणं होतो.
चांद देखण्या मनाचा
जग रोज माझ्या देही
दूर सावध सिमेला
जरी दिसणारं नाही.
-भूराम

मनभर

मनभर क्षणभर
चांद देखणा धिवर
तोच आभाळी रेखतो
छान चांदणी मखरं.
भर भोवताली ऋचा
स्नेह स्नेहावली त्वचा
त्या काळीजी वदाला
पेलं सावध अधरं.
थांब थांबलेलं जगं
घडे निसर्गाचा वगं
गळे भोवताली आता
अहं मानवी पदरं.
मनभरं क्षणभरं
ऋणझुणते शहरं
ह्या मरणं मिठीला
काळं बिलगला खरं.
बांध बंधन स्व:ताचे
साह एकांताचे टोचे
देत उद्याच्या उन्हाला
आज जागता प्रहरं.

-भूराम

मळभ

मन मनाला भारते
मन भरते का नाही
भर भारल्या क्षणांना
झोळी फाटणार नाही
कधी काळीजाचा ठोका
कधी ठोक्यात काळजी
धडधड काही होते
काही बोलते का नाही.
जाण जाणिवांचे जग
झड झडू दे मळभ
डोळा पापणीशी येते
मौन थेंब थेंब काही.
ओला श्वास उन्हाळतो
पारिजात हा गळतो
घेता अलवार हाती
नाव ओठांवर राही.

-भूराम

मनं

मन मनाच्या मार्गी
ते थांबले का नाही
चाल चालते पुढे ते
मागे उरले का नाही?
देत उद्याच्या मिठीला
भोग, क्रिया आणि कर्म
साक साकळूनी वृत्ती
कधी हरले का नाही?
मन मनाच्या मार्गी
कुठे पोहचेल सांग
घडे धावत्या गतीला
नाही लागेना रे थांग
देत उद्याच्या पिढीला
उभ्या प्रवासाचे सातू
सत्व त्याचे काळजाला
कुणी भरले का नाही!
मन मनाच्या मार्गी
काढे जगाची ह्या खोडी
मस्तवाल जगण्यात
नसे लाज त्याला थोडी
देत उद्याच्या पिढीला
आत्ममग्नी आनंद तो
गुढ त्याचे का कुणाला
कधी कळले का नाही?
मन भरतो माझे मी
मन पेरतो माझे मी
का मी आवरु तयाला
ज्या थीटा दिशा दाही!

-भूराम

सेलिब्रेट

आजचा दिवस आम्हाला सेलिब्रेट करू दे
आमच्या मनी हाच क्षण चेकमेट करू दे
विदेशी ती चाॅकलेट विदेशी तो टेडी
बायकोला बघ देतांना किती होते वेडी
गोड हासू चेहऱ्यावरचं नको हेट करू ते
आजचा दिवस आम्हाला सेलिब्रेट करू दे
संस्कृतीचं ह्या कौतूक खूप आहे पोरी
मेरा भारत मेरी जान दोन्ही मला प्यारी
भारतामध्येच माझं दिल तिला भेट करू दे
आजचा दिवस आम्हाला सेलिब्रेट करू दे
राम आणि पांडवांना आठव जरा थोडं
बायको साठीच युध्दात मेलं हत्ती घोडं
रोजचंच मरणं आमचं फक्त आज डेट करू दे
आजचा दिवस आम्हाला सेलिब्रेट करू दे
-भूराम

कितीसा

मन गुंतल्या मनात
चांद गुंतला कितीसा
चांदण्यांच्या कोलाहली
सांग बोलला कितीसा
नाही कळे त्याला दुःख
सुखा ओळखे ना तोही
धडधड होत्या देही
जागे जगाला कितीसा
वाऱ्या संगे हा गारठा
रात बिलगलया ओठा
शब्द फुटणारा आता
भावे फुलला कितीसा
कळे पानगळ त्याला
जाळे ओघळ डोळ्याला
ओलं गालाचे पुसून
सांग हसला कितीसा

#भुराम

#वेडे

-------
मन भरतच नाही
क्षण सरतंच राही
चांद देखणा तो वेडा
मला बघतच राही. 

छळे हलका गारवा
मनी भिजला मारवा
दे त्या मिठीतली ऊब
श्वास वितळत जाई.

भान हरपे सारखे
प्राण देणारच धोखे
बोटा गुंतलेली बोटं
बघ सोडवत नाही.

थांब थोडे सुखा इथे
बघ दोघा तू कौतुके
सांग कोण वेडे ह्यात
नाही कळतच नाही

#भुराम

मलंग

*****
वेगळा मी झालो
बांधला मी गेलो
ह्या घडी सुखाशी
थांबलो निघालो.
रोज जन्म आहे
जगण्यात मोहे
होवूनी जगाचा
मी मला मिळालो.
वेदना कुणाला
वेदना मनाला
जगी जाणिवेंच्या
ना कुणा कळालो.
गुंतलो मी आता
मोकळा मी आता
भावनेशी ह्याची
मी मलंग झालो.
*****

निघालो
*****
उष्ण आसवे ही
ओघळावी काही
ती पुसूनी घेतां
हासलो निघालो
धावणे हे माझे
चालणे हे माझे
मोज पावलांची
घेत मी निघालो.
रोज जन्म घ्यारे
क्षण हा जगारे
चंद्र आणि तारे
फेकूनी निघालो.
वेदना कुणाची
वेदना ही तुझी
वेच जाणिवांची
पेरुनी निघालो.

-भूराम
११/०१/२०२०