ऋतू बावरी वेडी तुझी ही श्वास बांधील काचोळी
वय जाणते स्पर्शातले मी नाद वेडी पाकोळी.
अंधार हा सादे तुला, शृंगार त्याचा माळूनी
का बावरी वेडीपीशी वाह होतसे त्या पाहुनी!
क्षण जाणवे हा चंद्रही बिलवरी बघ गुंतला
किणकिणकिणे हृद्यांतळी तो नाद वेडा शिंपला.
आभास हे नित लाघवी स्पंदारवी तुज जागवी
कोणि कुठे छेडी उगा पदरास थोडे लाजवी.
घन जाणते बरसणे जसे थेंबातुनी जणु चांदणे
डोळ्यातल्या परिघातले जगणे मिठीत बांधणे.
वारा रुळे मग मल्मली अन उब वाटे गारवा
ह्या चिंब होत्या भाववेळी हा देह होतो काजवा.
-भूराम
३/११/२०१४
कोणत्याही टिप्पण्या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा