कधी सांज वेडी होतसे सावली
कधी रात थोडी येतसे पावली
सुखाचीच निद्रा सुखे भोगणे
खुळ्या आठवांना ठेवुनी चाहुली
असे जन्मती स्नेह माझे तुझे
जसे मोहती दुःख माझे तुझे
असे श्वास येती घेवूनी सोडणे
विरत्या क्षणांशी स्पंद माझे तुझे.
केवडा भाव तो, होतसे कल्पना
रुंजी घाले कधी नाद होती खुणा
मंत्रत्या भोवती बांधणे तोडणे
रात्र चंद्रावली उधळू दे वेदना.
काजळातील मी देह हा काजळे
रातदिव्यातळी स्वेद मी हा गळे.
पापण्या जडती, स्वप्नती चांदणे.
ह्या भवातून आता होवू दे वेगळे.
-भूराम
३/५/२०१४
कोणत्याही टिप्पण्या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा