आकार उकार,
झाला जाणीवेचा भार
परीघ केव्हढे,
त्यात धावपळ फार
पावूल पडती,
चंद्र सावल्यांना गती
आता उगवला कोण
बघताच गेला माती!
निखर प्रखर
धुळीतला एक कण
चांदण पेरे तो,
ओवाळू दे लिंबलोण,
पापणकडेला
मग चमकला आसू
भोवती धुराळा
तरी दिसतेय हासू!
काय ते मनाचे
खेळ संचिताचे
भोवती धुराळा
आणि भार जाणिवेचे.
"ओंजळीत राज्यां
तुझ्या आयुष्य वाहते",
धीर देते 'माया'
आणि निज डोळा येते.
-भूराम
०४/२०/२०१०
