पाऊल

आंदण पाऊल, चांदण पाऊल
वाटेतच त्याने त्याचं गोंधल पाऊल.

इथे तिथे बघ किती ऊधळी तो श्वास
देह माझा देहास ह्या घडवी प्रवास
खुर खुर ऊधळित वेडं वेडं ते कावलं.
आंदण पाऊल, चांदण पाऊल...

रुंजी घालता तो क्षण, मागे गोफ़लेला काळ.
भिरभीर करणारी त्याची मस्त वेडी चाल.
धुळीतल्या वार्यांसंगे त्याच त्याचच धावलं
आंदण पाऊल, चांदण पाऊल...

काटे पेरल्या मातीचा त्याला झाला नाही त्रास
खाच खळग्यात त्याने सदा मांडलेला रास
कुठे भेटता देऊळ तीथे काही क्षणच थांबलं
आंदण पाऊल, चांदण पाऊल...

फ़िकिरना होती त्याला, त्याची फ़किरीच होती
चिंब भिजलेली नाती, ना त्याचा कुणी साथी
पाऊलच ते, ज्याचं आंगण चाहुल
आंदण पाऊल, चांदण पाऊल...

-भुराम

चंद्रातले निखारे!

माझ्या मनात आहे चंद्रातले निखारे
आकाश स्वस्थ आहे तू छेड ना मला रे.

हे विश्व यातनांचे आघात देतसे का?
मी जाणतोय आता, हो भीड तू मला रे.

मी मोकळा नदी गं, तू वाहते सदैव
धारेत वाहणे ना, ना गाठणे किनारे.

मेघास या चिरावे त्या व्यक्त चांदणीने
विद्युलते परी जे विश्वांस भासणारे.

मी पेटता अता रे उन्माद यौवनाचा
म्हातारल्या सुरांनो अता तुमी धजारे!

-भूराम (सप्टें ०५, २०११)

वृत्त: आनंदकंद
गागाल गालगागा गागाल गालगागा