एका नगास

college ला असतांना एका मित्राच्या फ़ालतू comments वर आलेला राग मी असा व्यक्त केला होता.

गळ्यात माळून घे तू, हे सुर्य, चंद्र,तारे.
सारे काही एकच तुझ्यासाठी मुर्खारे.

हसू नकोस राज्या,... हा विनोद नाही काही.
तुझा रुबाब तो कसला, जो तुलाच वाटतो शाही.


तू जगाचा नामी अव्वल अप्पलपोटी,
कृतीत लंगडा घोडा, सदाच "मी-मी" ओठी.

तुझे दगडाचे मन, न त्याला कसला पाझर.
कुठेही टाकतो पिचक्या, सदाच आपली वरवर.

अजब तुझा तो ढंग, अजब तुझे ते रंग.
ह्या अजब दुनिये मधला अजब असे तु व्यंग

कशी रे झेलते तुला, आमची विशाल छाती,
जेही जसे तू देशील ते तसेच येईल हाती.

आहे मान्य विकण्याला येथे ओरडावेच लागते.
तरीही ह्या जिभेला पाहून उचलावे लागते.

हाताची पाचही बोटे नसतात कधीच सारखी
एकच चुकीचा शब्द माणसं होतात पारखी.

ह्या दुनियेकडे तू बघ, सावरून मनातील ढग.
तुलाच नकोसे होतील तुझ्या सारखेच नग.

--भूराम...