एक मी आणि ती नदी,... किनारा,

ही कविता माझ्या मनाच्या खुप जवळची आहे. कारण ती 'तापी' नदी ला संबोधून लिहली आहे. माझ गाव तापी नदीच्या काठावर, माझ बरचस बालपण ह्या नदीच्या खड़काळ पात्रात हुंदकळ्ण्यात गेलय. ही कविता मी graduation नंतर GATE preparation साठी पुण्यात असतांना लिहली होती. पूण्यातल्या संथ आणि शांतपणे वाहणारया नदीला बघून तापी नदीची फार आठ्वण व्हायची (अर्थात आताही कधी कधी होते) . तापी नदीचा तो रांगडा प्रवाह , ते खडकाळ पात्र मनात इतक बिम्बला गेलय की पुण्यातल्या त्या शांत, संथ आणि आत्ममग्न नदीवर चिडच यायची. असो आता थांबतो नाहीतर उगाच पुणेकरी मला ठोकून काढायचे ;). आता कवितेचा आस्वाद घ्या आणि मला कळु दया तुम्हाला काय वाटते ते.
****************************
एक मी आणि ती नदी,... किनारा,
अडे पाय माझा तिचा वेग न्यारा.
स्वभावे असा होतो कधी मी,
तिचा तो उधाण नित्याचा भाग सारा.

कशी मस्त खेळे मुक्त मासळी ती!
कशी स्वैर खगे उड्डाण घेती!
कसा सूर्य पाहे हरकून आत्मतेजे!
कसे स्वप्न ताजे घेउन वाहे वारा!

कसे ओल आहे हिरवे धरातल!
कसा डोल आहे लव्हाळिस हरपल!
कसे मौन माझे छेडते क्षण आहे!
जसा खड़का छेडती जलधारा.

जगा वेगळ्या ह्या मनोहर प्रांती,
जगा वेगळा मी येथे एकांती,
जगा वेगळाच मी उतरे तिच्यात,
जसा नको आहे मजला किनारा.

नुरे उगामाचा मोह ह्या मनाला,
नुरे निग़माचा दाहः ह्या मनाला.
हळु गूजते मग नदी मज कानी
"वेडा वेग घेरे मिळत्या उतारा"
...
...
...
एक मी आणि तो नदी किनारा
पुढे पाय माझा तिचा वेग न्यारा...

--भूराम.