संकर

ओढणाऱ्या क्षणात, आठवणींचा स्मर,
जणू चांदणीच्या ओठावर आभाळाचा थर.
ऊर मोजत्या स्पंदनांना जाणवावे विश्व,
असल्या विश्वाशीच माझा घडतो संकर.

ओझे पाऊलांशी होते अन् थकलेले माथे ,
ऊन सावूलींशी जणू रोज गायी प्रेमगीते.
मुक्त चाहुल मनाची या जाणवावी कुणा,
पुढे काय ? काय पुढे? शंका घेतसे आकार.


किती भोवती कावळे अन् झाड़ पिंपळाचे,
पाठी गाठोडे बांधले, त्या गेलेल्या काळाचे.
वारा, झुळुक ही येता, सुरु होते सळसळ,
अन् गाठोडे खोलीता होती कावळे तयार.

अशा विश्वाशीच आता माझा घडतो संकर,
माझ्या कळत्या उराशी कुठे फुटतो अंकुर.
मज फेकूदे गाठोडे अन् ओरडू दे रे फार,
विश्वांस या कळू दे , अन् होवू दे स्वीकार.

--भूराम.