माणूस म्हणून जगण्यासाठी केलेल्या प्रयत्नात कविता माझ्या सोबतीला आली.... त्या सोबतीत फुललेल्या काही क्षणांची ही एक पुसटशी नोंद.... (तुमचे अभिप्राय जरूर नोंदवा...)
शनिवार, १२ जुलै, २००८
प्रिय मित्रांस...
(दीपक आंधळे ह्या मित्रासाठी ही कविता त्याच्या slam-book मधे मी लिहली होती. )
यश भरील झोळीत तुझ्या आकाश चांदणे,
सदा जिवंत हे राहो तुझे सतेज हासणे.
मी भेटेल रे जेव्हा माझी वळवून वाट,
पाहील समर्थपणाने तुझे पुढे रे चालणे.
तुझे आकाशाचे ध्येय, तुझे गरुडाचे पंख,
दिशा दिशांना भेदेल तुझ्या विजयाचे शंख.
हर्षो-शंख नादे नच मला तू भूलणे...
सदा जिवंत हे राहो तुझे सतेज हासणे.
तुला जेही दुःख आहे,ठेव मनाच्या कुपीत.
सारं असह्य जर होता, शोध मला तू सादीत.
मग वेड्या ह्या मित्राला तुझ्या सोबतच येणे.
सदा जिवंत हे राहो तुझे सतेज हासणे.
--भूराम
याची सदस्यत्व घ्या:
टिप्पणी पोस्ट करा (Atom)
कोणत्याही टिप्पण्या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा