माणूस म्हणून जगण्यासाठी केलेल्या प्रयत्नात कविता माझ्या सोबतीला आली.... त्या सोबतीत फुललेल्या काही क्षणांची ही एक पुसटशी नोंद.... (तुमचे अभिप्राय जरूर नोंदवा...)
रविवार, १३ जुलै, २००८
स्वप्नाची वरात
काढू पाण्याच्या वाटेला
एका स्वप्नाची वरात.
जसा लागेल उतार
तसं जावूया वेगात.
आले रंग वेडे गावं,
करू संथ थोड़ी धावं.
थोडं घोटाळून तेथे ,
उमटवू रंगे नावं.
थोडं साचू खळग्यातं,
वेचू निळे ते आकाश.
कोण्या मासळीला घेउ
नवा मांडूया तो रास.
होता पावसाची भेट,
मग नाचावू बाहुली.
करू जल्लोष हर्षाचा,
द्वाड पोराच्या पावूली.
हीच स्वप्नाची वरात,
नेऊ सागरा पर्यंत
होवू विलये विशाल
समेटूया दुःख खंत.
--भूराम.
याची सदस्यत्व घ्या:
टिप्पणी पोस्ट करा (Atom)
कोणत्याही टिप्पण्या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा