माणूस म्हणून जगण्यासाठी केलेल्या प्रयत्नात कविता माझ्या सोबतीला आली.... त्या सोबतीत फुललेल्या काही क्षणांची ही एक पुसटशी नोंद.... (तुमचे अभिप्राय जरूर नोंदवा...)
शुक्रवार, १७ एप्रिल, २०२०
मनं
मन मनाच्या मार्गी
ते थांबले का नाही
चाल चालते पुढे ते
मागे उरले का नाही?
देत उद्याच्या मिठीला
भोग, क्रिया आणि कर्म
साक साकळूनी वृत्ती
कधी हरले का नाही?
मन मनाच्या मार्गी
कुठे पोहचेल सांग
घडे धावत्या गतीला
नाही लागेना रे थांग
देत उद्याच्या पिढीला
उभ्या प्रवासाचे सातू
सत्व त्याचे काळजाला
कुणी भरले का नाही!
मन मनाच्या मार्गी
काढे जगाची ह्या खोडी
मस्तवाल जगण्यात
नसे लाज त्याला थोडी
देत उद्याच्या पिढीला
आत्ममग्नी आनंद तो
गुढ त्याचे का कुणाला
कधी कळले का नाही?
मन भरतो माझे मी
मन पेरतो माझे मी
का मी आवरु तयाला
ज्या थीटा दिशा दाही!
-भूराम
याची सदस्यत्व घ्या:
टिप्पणी पोस्ट करा (Atom)
कोणत्याही टिप्पण्या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा