तुटलेले बिंदू

सिकोया नेशनल पार्क(कैलिफोर्निया) गेलो असतांना, तेथे क्रिस्टल केव्ह च्या बाजूला एक छोटासा धबधबा(/झरा) आहे. त्या खाली उभे राहिलो आणि वर पाहिलं. कोसळणारया पाण्यातून थेंब तुटून पडल्या सारखी दिसत होती तेव्हा सुचलेली ही कविता.

photograph by Surendra Mahajan.

तुटलेले बिंदू ते कोसळती मनभरते,
स्वच्छ, शुभ्र, आनंदी, गायी गीत झुळझुळते.
सभोवतीचे विश्व जणू स्तब्ध धुंद गाण्यात,
वाहवा ही दाद की पक्षांचे किलबिलते!

खडकांच्या झोळीत क्षण रोमांची थरथर.
किरणांच्या स्पर्शानी सप्तरंगी क्षणभर.
क्षण हिरव्या इर्षेने पालवीवर ढुक धरते.
तुटलेले बिंदू ते कोसळती मनभरते...

तान नीळी उधळावी क्षितिजाच्या ओढीत,
स्पर्शे वारा झगडावी कधी लाडीक छेडीत.
काय अदा अहाहा ही जणू उरात धडधड़ते.
तुटलेले बिंदू ते कोसळती मनभरते...

स्वछंदी भाव जणू मिलनाची हाव नसे,
साथी जे छेडू तया पूढचाच मार्ग असे.
'अडथळ्यात सौदर्य', मन माझे बघ म्हणते.
तुटलेले बिंदू ते कोसळती मनभरते...

--भूराम.