गर्द झाल्या प्राकृताशी...

कोण कोणातून आले?
कोण माझे?, कोण झाले?
कातडीशी स्वस्थ होते
कर्दळीचे रंग ओले,

पाउलाशी प्राण मंद,
शर्वरीचा देह धुंद,
बोलता बोलून जातो
निर्झराशी एक थेंब.

पागोळीही स्पदंनांची,
उधळल्यां यौवनाची,
सुर्य होता, चांदणीही,
व्यक्त होत्या दर्पणाची.

आहुती का, दान माझे
भुंकणारे श्वान माझे
गर्द झाल्या प्राकृताशी
पेटलेले रान माझे.

पेटलेले रान माझे...

-भुराम.
१२/२५/२००९

विश्व संमोही

गहिवर हिरवा ,
मनी मारवा,
थर थर ओठी
स्निग्ध गारवा.

स्वप्नच ओले
ठेवणीतले,
गर्द नभाशी
उडे पारवा.

नितळ प्रकाशी
जगे उदासी
मलमलीत हे
दुःखच झुलवा.

उलला देह
पडला मोह
विश्व संमोही
खुलवा भुलवा.

-भुराम
[१२/२४/२००९]

निळसर होती नदी ...

निळसर होती नदी
आभाळ घेवून जगणारी
त्या कोसळत्या सरींसंगे
विमुक्त ढगात उधळणारी....
निळसर होती नदी ...

कळल नाही दुःख तीच
दिसली नाही आसवं,
भावनांचा तो प्रपात,
आठवणींची कासवं...
येता जाता वाटसरूच्या
पावूलात विनये घोटाळणारी
निळसर होती नदी ...
आभाळ होवून जगणारी..

आला खडक, दिली धडक,
कधी ओले डोळे भडक,
गर गर गिरकी, फ़िर फ़िर फ़िरकी,
भोवर्यात येता ओढणारी
निळसर होती नदी ...
आभाळ होवून जगणारी...

आता नाहि गेली कुठे,
दिसे तेही वाटे खोटे
सुकलेल्या लव्हाळीला
लपवू पाही दगड, गोटे.
कुण्या डबक्यात दिसली आसवे!
आणि मासळी तडफडणारी!
निळसर होती नदी ...
आभाळ होवून जगणारी..
निळसर होती नदी ...
आभाळ होवून जगणारी..

-भुराम.
१२/२४/२००९

उषःकाल होता होता!

धरतीच्या आत उदासी
तो माणूस उगवित होता.
प्रहराशी प्राण निमुळता
देहास भोगवीत होता.

नियतीशी कोण विखुरला!
तो हरला आणिक सरला!
जगणारा श्वास उद्याशी
आक्रोश बडवीत होता.

रंगाशी निपजला तारा
नयनात गोंदाल्या धारा
घरट्यात चिमुकली चोच
पंखास खरडीत होता.

ती उठली आई माथी
शेणाची टोपली होती.
खपली खपली धरती
सारवून घे गं आता.

धरतीच्या आत उदासी
तो माणूस, उगवित होता.
उषःकाल होता होता!
सारवून घे गं आता.

-भूराम
१०/२४/२००९

थडगे एकटे

अनुबीज घर गुंतलो
देहाशी शांत मी निजलो
भगवा वेचून प्राण हा
निर्माण निरखे,... संपलो.

शोकात बुडली ही माया,
थेंब, आसू, ओलस काया,
सुर आरती, तेवे ज्योती,
तेज विरघळे,... दंगलो

मंत्र स्फ़ुटती, ओठ हलती,
लंगडा कृष्ण, दिसे गणपती,
फ़ुल, गंध, धुप, अक्षदा,
उधळल्या हाती,... रंगलो

झाला नश्वर श्वास तो,
झालो ईश्वर भासतो!,
समाधी तळी आता आहे,
थडगे एकटे,... जिंकलो.

-भुराम
९/१३/२००९

तो 'घन'- मी 'मन'.

तो मन धुक्याच्यावेळी
स्निग्ध चांदणी झाला.
क्षण आवरता आवरता
तो किती लाघवी आला.

घन-अंधारातून त्याच्या
विश्वात मी कोसळलो.
व्रण थेंब थेंब वाळूचा
कोरडा शोषूनी व्यालो.

मी निळ निळ माथ्याची
ती अशी उधळून देतो.
डोळ्यात, पापणी काठा
तो तसाच बिलगूनी येतो.

मी उठतो पाण्यावरती
तरंग जणू घन-भारी
तो हिरव्या वाटेवरला
प्रवास होई जरतारी.

मी रंग रंग आवराता,
देहात गलथून जातो
तो थेंब थेंब सावरता
ओलावा कलथून देतो.

मी मोह मोह यात्रीचा
वाटेस उलथून देतो.
तो स्नेह स्नेह धात्रीचा
ह्रुदयात उमटून जातो.

ही गर्द धुक्याची वेळ
हां श्वास कोंड़ता वारा
तो घन दाटता भोवती
नयनात मोकळ्या धारा.

तो घन दाटता भोवती
नयनात मुक्तल्या धारा...

-भूराम
०८/२८/०९

माझ्या जन्माची कहाणी!

आभाळ गांजलेला धूर
निळ्या देहाचा काहूर
चंद्र चांदणी खुशाल
नाही काळजात सुर...

खोल दिठीचा ऊकार
श्वास श्वासांचा निखार
पाय सावलीत गेला
झाला ओसाड तो पार...

माझ्या जन्माची कहाणी
बघ किती केविलवाणी
देह मातीत लोळता
नाळ कापाया ना कोणी...
नाळ कापाया ना कोणी....

-भुराम
८/१५/२००९

आडोश्यातील घनदिवे.

निरवत,...
सुख आले मनात माझ्या,
गर्द दुःखाची जळमटे घेवून
की आकाशातील प्रश्न खुणांना
चंद्र-चांदणी गोंदण देवून?

मी पहा सभोवती शांत संयमी
निरखू लागलो विश्व पसारा.
आडोश्यातील घनदिव्यांना
अजून नव्हता आर्त निवारा!

फुलवत,...
क्षणास आता मनात माझ्या,
गत दुःखाचा प्रवास होवून.
वाटेवरती लांबते सावली
डोळ्यात माझ्या पहाट देवून.

मी वाट चालतो शांत संयमी
वेचून घेतो विश्व धुराळा.
आडोश्यातील घनदिव्यांना
अजून नव्हता आर्त जिव्हाळा!

आडोश्यातील घनदिवे ती
दुःखी, संभ्रमी, अबोल होती.
येतेय सुख ते क्षितीजावरती
मनात मात्र कलकल होती.
...
येतेय सुख ते क्षितीजावरती
मनात मात्र कलकल होती.

-भूराम 8/12/2009

दुःख चांदणी तू गं

ते दुःख चांदणी तू गं
देहाशी ओजस वाही.
निर्वात निळीशी माया
तो चंद्र तुझा ना होई.

घनदाट फुलांचा वास
गंधात घुसळतो वारा
गर्तेत मांडता तिने
वचनांचा व्यर्थ पसारा.

आवेग तुझा ओघवता
नयनात अडकतो थेंब
रवरव मनाची आत
अन विरून जाते बोंब

ते दुःख चांदणी तू गं
आता अलगद आहे.
किरणांच्या निमिष प्रवासी
जळे तो कागद आहे.
....
किरणांच्या निमिष प्रवासी
जळतो का 'गद' आहे?

-भूराम
२००९-०८-०६

देना प्रियकर साद

(सकाळची वर्दळ नसलेली वेळ, बागेत मोर्निग वाक घेतांना फ़ुल वेचणारी सुंदर ललना दिसते आणि ही कविता जन्मते)

तुझ्या प्रितीची अबोल मजला देना प्रियकर साद.
उमलत्या क्षितीजाला देना तव नयनातील माद.

तो वारा, खोडकर येतो, छेडून, हळूच तुझ्या केसांना
मारून गिरकी, मजभोवती, म्हणे, ’पहा कळी खुलतांना’
असाच तरळत जातो त्यासव, कसा घालू गं वाद?

ती लहरे ओढणी, कशी अवखळ, तुझी सखी जिवलग,
टोचून कोपर, चुकवून नजर, म्हणे, ’तो आलाय बघ’.
उगाच आवरून घेते तिजला, करीत चुड्यांचा नाद!

ती पहा बघीची कळी, पालवी, कशी खेळती आज,
ते धुंद बिलगणे, कानी बोलणे, नसे तयांना लाज.
कशास भीते, मी तर मागे, तो नयनी संवाद.

परडी हाती, पहा फ़ुले ती, आत्ताच तू वेचली,
झुकवोनी नजरा मुग्ध उभी का? म्हणून तुजवर रुसली.
कसा कळेना अजून तुजला त्यांचा तो हळवाद.

एकांत असा हा पळपळे, जाईल लगेच गं हरवून,
शांत रस्ता, पहा कसा तो, जाईल मग गजबजून!
कशास झुरणे, नंतर दोघे कर आत्ताच हा प्रमाद!

तुझ्या प्रितीची अबोल मजला देना प्रियकर साद.
उमलत्या क्षितीजाला देना तव नयनातील माद.

-भूराम (२६/१२/२००१)

विसरावे दुःख आता, त्यात काय नवे!

विसरावे दुःख आता, त्यात काय नवे!!
फ़ेकलेल्या दगडाने विखुरावे थवे॥

परसात फ़ुल आहे त्याचे ते एकाकी
रंग त्याचा, गंध त्याचा, त्याची ती लकाकी
भुंगा कोण? वारा बघ त्याचा तो झुलवे
विसरावे दुःख आता, त्यात काय नवे!!

दारात ह्या पणतीला पाकोळी बिलगे
पंख गाळी, देह जाळी हाय कैसी जगे!
पणतीला काय त्यात, तीची ती मालवे.
विसरावे दुःख आता, त्यात काय नवे!!

रंग कुंचल्यांचे जग विखुरते सुख.
फ़टकारे कागदाला हरवे ओळख.
कोण विचारी कुणाला चालायाचे सवे
विसरावे दुःख आता, त्यात काय नवे!!

ओल्या ओल्या मातीत या रूजे तेच बीज
देहाच्या ह्या आडोश्याला येते तीच नीज
रोजचेच स्वप्न आणि त्याचे चे फ़सवे!
विसरावे दुःख आता, त्यात काय नवे!!

नवे काय त्यात सांग, जो तो त्याच्या वाही
श्वास त्याचा तो गतीत वेळ न त्यालाही
दुःख तेच रोजचेच का मी आठवावे?
विसरावे दुःख आता, त्यात काय नवे!!
फ़ेकलेल्या दगडाने विखुरावे थवे॥

--भूराम
७/२७/२००९ १२:२८AM

मुंज

इथे न उरली माती
आभाळची छाती,
हा देह शिवला माझा
गर्द गहिरया राती.

कोण कुणाशी झुंज
आवेशाची मुंज?
सभोवी अक्षता होत्या
मंद तेवत्या ज्योती!

-भूराम
६/१४/२००९

काहूर (पसारा)

अगोदर पोष्ट केलेली "काहूर" कविता , त्यातलीच शब्द पण वेगळ्या अर्थाने..


नाही गं नाही गं उरात काहूर,
चांदण्या बांधल्या आकाशात दूर.

ओलि गं ओलि गं धरतीची काया.
कुणी वेडा जोगी त्याने पेरली गं माया.

बघ ती चकाके धुळ पावूलात,
तुळशीच्या पायी कशी जळते गं वात.

अधाशी मनाचा मांडूनी पसारा,
सांजल्या जगाशी बघ उधळितो वारा.


-भूराम
६/१४/२००९

नियती गं शांत हो तू..

"शोध चिंगारिचा - कवि नाम" वाचून स्फ़ुरलेली कविता

नियती गं शांत हो तू नेणत्या विश्व राती
तु कथा असे सुरांची जाणती मोह माती...

गुरफ़टले अनेक आहे देहातले किनारे
पाउस मोजतांना थेंबांशी चळवळ्णारे
आक्रोश हा कधीचा अस्वस्थ होय हाती
नियती गं शांत हो तू नेणत्या विश्व राती

बांधून ठेवलेले जन्मातले ते उखाणे
जाणून आज घेतो नियतीशी काय घेणे?
चाहूल ती उद्याची नव्हतीच ह्या ललाटी
नियती गं शांत हो तू नेणत्या विश्व राती

काजवे अता उडावे चमकून क्षण काही
पावूले अता पडावे दचकून प्राण होई?
आश्वस्थ मी कधीतर वेदना असे मना ती
नियती गं शांत हो तू नेणत्या विश्व राती

काहूर माजलेले उरात सैर भैर
जिव्हेतळी फ़ुटावी मौनातली अखेर
गुंता असे मनाशी, न गुंतेतली प्रभा ती
नियती गं शांत हो तू नेणत्या विश्व राती.
तु कथा असे सुरांची जाणती मोह माती...

-भूराम

काहुर

सांजल्या जगाशी उधळला वारा.
गार गार, मंद मंद अंगाला शहारा.

हळूच चकाके बघ धूळ पावूलात.
तुळशीच्या पायी दिसे जळणारी वात.

चाहुली चाहुली एक निशिगंध येई
त्या सभोवास गंध, आणि कुणी नाही

थकलेली तुडवूनी देश प्रांत प्रांत
घरट्यात परतली पाखरे ही शांत

धरती गं सभोवती दिसे ती एकाकी.
रात किड्या किर किर त्याचा तोच भाकी.

दाटले दाट्ले आता उरात काहूर.
चांदण्या बांधल्या दिसे आकाशात दूर.

सरला मनाशी माझ्या कोंडलेला दिस
कुणी पदरात वेडा सांडला पाउस?

-भुराम
६/७/२००९

वादळता ध्यास

गड झाला जड
त्यात उगवला वड
निळा निळा मोती
त्याच्या निळाईची झळ.

परिस परिस,
असे स्पर्श माझे दिस.
सरले सरले,
गेले वर्ष साजे तीस!

आभाळाला घाई
त्याच्या पांगुळगाड्यालाही
गडद गडद ,
त्याच्या डोळ्यांमधे आई!

आधार उधार,
झाला विश्वाचा बाजार
उधळली माती,
तिने झेलता गं वार?

उपाशी तपाशी
माझ्या नजरेत काशी
जिथे रोज गंगा
असे गढूळ प्रवासी.

आकाश कोंडले
आणि कोंडला गं श्वास.
परतीच्या वाटा
आणि वादळता ध्यास.

-भूराम
३१ मे २००९

!!अंत्यविधी!!

फ़ुले बांधल्या देहाची
होती अंधारली रात.
मी मोजता किनारा
धस्स झाले काळजात.

ओल्या कातळ कांतीला
निळ्या नभाची किनार.
शब्द सुरकते माझा
जीव झाला गं उदार.

रंध्र रंध्र आयुष्याचे
शोध शोधतात श्वास.
बंद पापण्यात त्याच्या
बघ दडलेली आस.

खुरे उधळलेली जात
रडे रडतात किती.
जड पावूलांना मंत्र
वाळू बिलगते माती.

खाली ढिगारा नात्यांच्या
वरी पहुडला देह
आता चेतवा ठिणगी
सारा जळू दे गं मोह.

-भूराम.
०३/१९/०९

बहिर्या दिशेला

ओल आभाळ उदासी,
निळ्या चांदणीचा देह.
जन्म मातला मातला,
नाही उरला गं मोह.

कुण्या बांधल्या हातांनी,
रोज उधळीतो गीत.
स्पर्श जाणिवे जगतो
वेड्या अंधाराची रीत.

शब्द माउली मनात
छान जगतो सुखात
गर्द बहिर्या दिशेला
असे सांडलेली रात.

-भूराम 03/02/09