माणूस म्हणून जगण्यासाठी केलेल्या प्रयत्नात कविता माझ्या सोबतीला आली....
त्या सोबतीत फुललेल्या काही क्षणांची ही एक पुसटशी नोंद....
(तुमचे अभिप्राय जरूर नोंदवा...)
सोमवार, २ मार्च, २००९
बहिर्या दिशेला
ओल आभाळ उदासी, निळ्या चांदणीचा देह. जन्म मातला मातला, नाही उरला गं मोह.
कोणत्याही टिप्पण्या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा