मी अश्वत्थासम भोगी, की स्पंद नितीचा योगी
त्या अंधाराशी अलगद जाणीवा सदा संभोगी.
तो व्यक्त मनातील तारा , की संकर्षी घन वारा.
अस्वस्थ सभोवी होता, मी मक्त निळा नीत मोघी.
ती सांज नवी नीत नादी, आवेशी रूढ संवादी
प्रारब्ध कळे ना तिजला , मी क्षुब्ध असे नीत यागी.
सांभाळ स्रवातील गुंता, जो झुळझुळ जातो पंथा
ओघळणारा डोळा आणि डोळ्यांत खळे निर्मोघी.
निरांजन हाती धरता , नीत प्रार्थना तुझी मी करता
दिसला का तू मजला, मी जसा तसाच तू रोगी.
-भूराम
७/१/२०१६
कोणत्याही टिप्पण्या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा