माणूस म्हणून जगण्यासाठी केलेल्या प्रयत्नात कविता माझ्या सोबतीला आली.... त्या सोबतीत फुललेल्या काही क्षणांची ही एक पुसटशी नोंद.... (तुमचे अभिप्राय जरूर नोंदवा...)
शुक्रवार, १ ऑगस्ट, २००८
तीच तू ग चंडिणी
समस्त स्री जातीला सलाम करून...
अशीच भेद तू नभा, चांदण्यांशी ऊधळूनि,
चंद्र तो तुझा कधी न, तू जगाची यामिनी.
निश्चला तुला म्हणू की, मी म्हणू निर्मला
खेचूनी जी सूर्य आणे तीच तू ग चंडिणी..
व्यक्त हे आवाज आहे शक्तीचे ,भक्तीचे
साद तू अशी खड़ी दे, बीज व्हावे मुक्तीचे.
तू नाही मोहात आता,तू असे मोहिनी.
खेचूनी जी सूर्य आणे तीच तू ग चंडिणी..
मी असा देहात आलो,थांबलो,... थबकलो!
पाहुनी तुला तुझ्या त्या तेजपूंजे भबकलो!
भस्मती तुझ्यात येता, तीच तू ग यज्ञिनी.
खेचूनी जी सूर्य आणे तीच तू ग चंडिणी..
स्वैर फेक तू स्वतः, जाणूनी विमुक्त तू,
व्याप्त तू,सशक्त तू, तूच विश्व,विरक्त तू,
तू नसे आसक्त आता, तू असे स्वामिनी...
खेचूनी जी सूर्य आणे तीच तू ग चंडिणी..
---भूराम
याची सदस्यत्व घ्या:
टिप्पणी पोस्ट करा (Atom)
कोणत्याही टिप्पण्या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा