माणूस म्हणून जगण्यासाठी केलेल्या प्रयत्नात कविता माझ्या सोबतीला आली....
त्या सोबतीत फुललेल्या काही क्षणांची ही एक पुसटशी नोंद....
(तुमचे अभिप्राय जरूर नोंदवा...)
मंगळवार, ११ डिसेंबर, २०१८
फकीर
कधी न कळले तुला मनातले माझ्या काही दूर बांधल्या चंद्राला का तुझीच देवू ग्वाही?
असाच होतो उदास हळूवार घेतो श्वास डोळा डोळा भरलेला जो कधीच खळला नाही.
शांत शांत निजतो मी अंधारता विझतो मी बेफिकिर जरा दिसलो मी पण हा फकीर कुणाचा नाही.
कोणत्याही टिप्पण्या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा