माणूस म्हणून जगण्यासाठी केलेल्या प्रयत्नात कविता माझ्या सोबतीला आली.... त्या सोबतीत फुललेल्या काही क्षणांची ही एक पुसटशी नोंद.... (तुमचे अभिप्राय जरूर नोंदवा...)
शनिवार, ६ एप्रिल, २०१३
***कोसळतो शिव***
-जाणिव*
कातळाचा देह ,
रंध्र जाणिवेतो मोह
कोसळतो शिव...
स्पर्श परिसी पल्लव.
वेढणार कोण ?
वेगळेच मौन ,
निराशेच्या कुंपणाला
भेदणारे गौण.
-नेणिव*
अनावी तो, निनावी तो
'जड' असा खुणावितो
पाकळिच्या देह गती
अवनीला ऋणावीतो.
नाद होतो, साद देतो
भय कुठे वेदना तो
स्पंद ओंकारी असा तो
व्योम व्योम साधना तो.
-वास्तव*
घरंगळे तिच काया
त्याच रंध्री, तीच माया,
शुन्य संभवात येते
प्राण कुंठुनी जगाया.
वेच आता मोजकेच
जे तुझे ते तिथेच
शिव तुझा, तू शिवाचा
वास्तवाशी एक हेच.
-भूराम
(४/६/२०१३)
याची सदस्यत्व घ्या:
पोस्ट (Atom)