भर सामान प्रश्नांचे...

गोरं काळिज देहाला
भय निदान स्वप्नांचे.
आता थोड्याश्या झोळीत
भर सामान प्रश्नांचे.
खुर उधळीत धुळ
काळ धावे असा आहे.
मागे पडता काळाच्या
फ़ळ मिळते शिंकांचे.
घेतो आडोश्याला झाड
घाम येता कपाळाला.
आणि झाडाच्या ढोलीत
मिळे फ़ुत्कार सापांचे.
बघ दिशेत आजच्या
उद्या तुला मिळणार
जाता नशेत कालच्या
हाय तुला छळणार.
सांग तुझ्या पापणीला
बळ तुझे गं पंखांचे...
आता...
...थोड्याश्या झोळीत
भर सामान प्रश्नांचे.

-भूराम

(1) आठ-ओळ्या

(१)
परिघाशी धुंद अणु
केंद्राशी शांत जणू
मन पटले, वलयाशी
दिडदिडते प्राण, तनु.
विलायाशी अंत असे
उगमाशी पंथ दिसे
नियती ह्या चक्रातील
पांथस्थ मी एक मनु.

--भूराम
(४/२६/१०)
(२)
विश्वासी रुणझुणते
बिल्वराशी किणकिणते
मंत्रमुग्ध, श्वास, गंध
मन माझे क्षण जगते
परिघाच्या यातनेत
हरवले ते, मी अनेक
गुंतल्या त्या सावूलीत
क्षण माझे, पळ म्हणते.

-भूराम (०४/२७/२०१०)
(३)
व्यक्त तो निरंगी रंग
जाणीवेत मीच दंग
उधळील्या फुला फुलात
तडकलो मी अभंग
परिघाच्या यातानेशी
दुःखाच्या प्राक्तनाशी
टिचलेल्या जीवनात
मी तसाच , मी मलंग.

-भूराम (०४/२७/२०१०)

(४)
निर्मोही मम कांती
जगतो मी एकांती
विश्वास पांघरून
जोजवतो मी शांती
भोवताली कोण? काय ?
देहाशी दोन पाय
मी भ्रमात की माया
सुखात की सुखांती

-भूराम
(५/१/१०)

(५)
जातो उगाच कारे ?
निष्प्राण आहुतीस
आगिस झेलतो का
नाहि उरात मीच
दिर्घातूनी उद्याच्या
आक्रोश बांधलेला
धुरास कोंडमारा
त्याचा नसे कुणीच

-भुराम (०५/०३/२०१०)
(६)
स्मरणात रोज येतो
जगण्यातला उबारा
देहात प्राण आहे
श्वासात देह सारा.
परिघातल्या सलांना
मी व्यक्त होतसे का?
माझ्या उरात आहे
हा मोह बंद कारा.

-भुराम (०५/०३/२०१०)
(७)
विश्व मनाशी वारा,
हा देह बंद कारा.
घरगळत्या त्या काळी,
तो स्निग्ध करी पसारा.
मी मुग्ध मनाशी जगतो,
जगतो असा एकांती
डोळ्यात चंद्र खुणांचा
मग गळून जातो पारा.

-भूराम
(१०/३१/२०१०)

(८)
घन गळत्या रजकाळी
दिव्यांची किलबिल ती
निखलसत्या स्पंदांनी
ओंजळीत गलबलती.
श्वासाच्या परिघाशी
जाणिवांचे धुंद मौन
अन उलत्या विश्वासी
हे जिणेच निर-मळती.

-भूराम
(१०/३१/२०१०)

आकाश मंद मी बघतो...

स्निग्धा गतीमुग्धा
नियमित चंद्र मी जगतो.
विश्वाच्या स्पंद खुणांचा
आकाश मंद मी बघतो.

किरणांच्या वैष्णीव देहा
तो शांत असा प्रसवता
जाणीवे मोह गुरफटतो ,
स्पर्शाने रौरव धगतो.

धिक्कार कुणाचा करणे?
आयुष्य जणू चुरगळणे
छेडून दिक्कात मौनाला
मी गत वैभवास स्मरतो.

निर्माण देह आसुसला
नियतीचा बांध ही फसला.
उज्वले तुला जो शाप
काळोखी सुधा तो स्रवतो.

चंदने घर्षीतो वारा
नंदने कुंतले सारा
रोमात गुंतला काळ
अलगद नीरवत सरतो.

मग...
आनंदे बधीर क्षणांशी
मी बोलून जातो सारे
असेल जेही भोवती
आकाश मंद मी बघतो...
आकाश मंद मी बघतो...

-भूराम
(१/५/२०११)

ह्याला जीवन ऐसे नाव...

ह्याला जीवन ऐसे नाव...
मृत्यू ज्ञात तरीही त्याची, बेगडी ती धाव.
वा‌र्‍यावरती फ़ुल आणि चंद्रावरती झूल
खिश्यांमधे कोंबलेला पोटासाठी पाव.
ह्याला जीवन ऐसे नाव...

भरभर वाटभर चांदण्यांचा थर
कुणी म्हणे धुळ त्याला घेई माथ्यावर
घामेजल्या अंगाचा हा कुणा पेहराव.
ह्याला जीवन ऐसे नाव...

चुल्ह्यावर भाकरीची थाप त्याला येई
नळावर पाण्यासाठी धाप त्याला येई
कमाई काय? दारावर तेव्हडच नाव.
ह्याला जीवन ऐसे नाव...

नव काय, जुन काय, वाहतं ते पाणी
साचलेल्या स्वप्नांमधे जाते जिंदगानी
सरड्याची ठरलेली कुंपणाची धाव.
ह्याला जीवन ऐसे नाव...

थकलेल्या देहाला ह्या फ़ुंकराची आस
बायको देते चहा बसं तेव्हडा वाटे खास
हातात घेतो रिमोट जरा M TV लाव.
ह्याला जीवन ऐसे नाव...

-भूराम
(०२ जानेवारी २०१०)

संभ्रमी

काळ रेटतो, वाटा नाही
थांबलो मी पण, लाटा नाही.
आडोश्याला आहे जी बघ
भिंत एकटी, विटा नाही.

असेच असते दुःखांचे जग
अनेक दुःखी माझे ही मग,
एकटा मी तर सदाच वाटे
दुःख एकटे? कधीच नाही.

प्रयत्नातूनि प्रयत्न करतो
गरज संपता शोध ही सरतो
गरज खरीतर तशीच असते
देहच नश्वर इलाज नाहि!

किती मिळाले! प्राक्तन रडतो,
आज रेटला, उद्यास भीडतो
आज उद्याचे नातेच फ़सवे
उद्यास भीडता आजच होई.

नसे संभ्रमी याहून काही
दुःख असे हे सलत राही.
सवयिचे मग होते जगणे
रुते वेदना, काटा नाहि.

-भुराम
(01/01/2011)