स्मृती सावल्या.

नाहीत सावल्यांचे मी घर केले बंद,
आत्ताच सुर्य होता क्षितीजावरी मंद.
जरी रात्र येईल गिळण्या सावल्यांना
सांगून ठेवलेय विजेच्या त्या दिव्यांना.

समोर वास्तवाची चालेल वाट काळी,
स्मृती दाटून येता जाईल दिव्याखाली.
जवळता सावली छोटी, दुरता लांब होती.
अंतरे स्मरेल मजला प्रत्येक घडीचा साथी.

ह्या इथेच तो भेटला, इथे जवळचा झाला.
इथेच कोण कसा तो क्षणात रे दुरावला.
इथेच कुस मायेची कुणाची रे मिळाली.
इथेच कुणाला माझी नको होती सावली.

हो इथे सारी आली माझ्या पाऊलाखाली
इथेच हासू झालो मी कुणाच्या गाली.
इथे मी हळवा झालो अन इथे बोलका झालो.
इथेच सौदर्य मनातील कसा ओतता झालो!

इथे दिशेचे भान कसे मला मिळाले,
इथेच कुणाशी छान जुळवून घेता आले.
इथेच सावली काही थरथरलीही होती,
इथेच कशी ती गर्द मोहरलीही होती!

अशीच बदलून अंतरे दिव्यापासून माझी
मोजत राहील उंची स्मृती सावल्यांची.
उगाच मांडून गणिते चुका अन क्षमांची
पुढेच चाललो वाट स्वप्न, ध्येय-दिशांची.

--भूराम.