माणूस म्हणून जगण्यासाठी केलेल्या प्रयत्नात कविता माझ्या सोबतीला आली.... त्या सोबतीत फुललेल्या काही क्षणांची ही एक पुसटशी नोंद.... (तुमचे अभिप्राय जरूर नोंदवा...)
शुक्रवार, १ मार्च, २०१३
**इशारा**
परागी उन्हाचा निखारा म्हणु कि
तुझा चांद देही इशारा म्हणू मी
जसे स्पर्श होता अकारी नभाचा
तुझ्या रोम रोमी पसारा जणु मी
निळे पाश झाले डोळे पाखरांचे
आणि त्रास झाले पहारे फुलांचे
अनादिच होतो ओघ चाहुलांचा
जसे प्राण जाता नकारी सलांचे
अहंकार नाही खुल्या त्या बटांना
मला बांधणारया तुझ्या पापण्यांना
कसा सांग होवू तुझा श्वास देही
कसा नाद देवू तुझ्या स्पंदनांना.
-भूराम
३/१/२०१३
याची सदस्यत्व घ्या:
पोस्ट (Atom)