।। वदंता ।।

अनौघे मनाचा परिणीत गुंता
निशब्दे निमावा अमुक पंथा
निळे शांत झाले निखारी निमंत
जसा ओघ आहे तसा मी श्रीमंता

जणू भास होती सभोवी समर्थ
अणू खास होती न काहीच व्यर्थ
असे शून्य झाले उकारी निरंत
जणू ते प्रवाही दिकांशी अनंता.

कळी शांत काया फुलावी कधीशी
जरी मोह माया कळावी कधीशी
किती जन्म झाले पसारी दिगंत
कसा राहिलो मी भिकारी करंटा

असावे सुंरांचे काळीज गर्भ
कळाले कधीना झोळीत दर्भ
कुणा भाकवावे, कधी व्हावे श्रांत
सदा भांवनांचा हा फिरतो वरंटा.

कधी वल्गनांचा न झाला तो त्रास
किती वेदनांचा मी केला प्रवास
जरी क्षोभ होते ना होती ती खंत
कळालो कुणाना नी झालो वदंता

-भूराम
१०/१४/२०१७